فردوسی (۳۱۹-۴۰۳خورشیدی) شاعر و تاریخدان بزرگ ایرانی ست که هر چه زمان پیش تر می رود ارزش آثر بی نظیر او که بیشترین تاکید را بر اهمیت خرد و خردمداری دارد روشن تر می شود.
تردیدی نیست که زنده داشتن زبان فارسی به همت فردوسی، کاری بزرگ و ارزشمند بوده است اما، بالاتر از اين دست آورد بزرگ، نقش کارآ، هوشمندانه و حیرت انگیز فردوسی در حفظ و ماندگار کردن تاریخ و فرهنگ مردمان ایران – که می رفت تا به وسیله ی مهاجمانی جاهل، متعصب و تندخو برای همیشه نابود شود – نه تنها برای فارسی زبانان، که برای همه ی اهل پژوهش در ایران و جهان اهميتی قابل تحسین دارد.
اکنون، پس از گذشت قرن ها، تازه در این روزگار است که می بينيم بسیاری از ایرانشناسان، تاریخدانان و استوره شناسان بدين نکته توجه کرده اند که می توانند، از طریق مطالعه ی آفريده های فردوسی، به بسیاری از گم شده های فرهنگ و تاریخ باستان ایران، و حتی کشورهای دیگر، دسترسی پیدا کنند.
بنیاد میراث پاسارگاد
savepasargad.com
————————-
*فردوسی متولد توس خراسان است. او از بازماندگان طبقه دهگان یا زمین داران بزرگ دوران ساسانی بود. طبقه ای که تا دو سه سده پس از حمله اعراب نیز این امکان را داشتند که با باج دادن (جزیه) به اعراب اشغالگر مذهب و زبان خود را حفظ کرده و آن را به فرزندان خود منتقل کنند. در آن زمان ایرانیان یا باید جزیه می دادند و تاحدی درامان بودند و یا ظاهرا مذهب خود را ترک می کردند. و یا کشته می شدند.
آرامگاه فردوسی در خراسان است و هر ساله صدها هزار تن از ایران و نقاط دیگر جهان در روزهای نوروزی و یا در روز بزرگداشت او به این آرامگاه می شتابند و نام و یادش را قدر می دانند.
حکومت اسلامی درست هنگامی که قرار بود آرامگاه این مرد بزرگ در فهرست میراث جهانی ثبت شود، با ساختن دکل هایی در اطراف آرامگاه از این اقدام جلوگیری کرد.
بنیاد میراث پاسارگاد