برای شنیدن این شعر با صدای شاعر به بخش کوروش بزرگ مراجعه کنید
کوروش پسر همسایه ام بود
بعد همشاگردیم در دانشگاه
فروشنده اولین دوچرخه ام ـ آنهم رایگان
همسفر من در گردش جهان
با کوله پشتی کوتاه و مختصر
روزی که خانه ای از خود داشتم
و آشیانه ای
او را به خانه آوردم
خیس ِ باران بود
و مانده در خیابان
کنار آتشی نشاندمش تا گرم شود و خشک شوند لباسهاش
گِله گزارِ کوچکی خانه بودم
گفت جایش در پاسارگاد، کوچکتر است حتی
همسایه ام می گفت او هم در خیابان کوروش را دیده
اما کوروش من
مثل کوروش همسایه ها یال و کوپال نداشت
مدالی از سینه نمی آویخت
در کوچه ها با شتاب
به دادرسی بی پناهان می رفت
مدتها کنارکوره های ذوب فلز
وکارگاه تعمیر وتعویض موتور کار کرده
بیمی نداشت آذین ببندند از دوده و روغن، دستهاش
چند روز پیش گفت کاری پیش آمده
برای تصفیه باید بازگردد به ایران
دیدم لباس سیاه جامگان به تن دارد
گفتم «خضر» است
آب حیات پای البرز پنهان کرده
وقتی میرفت به اتاقک شیشه ای باد پیوست
فکر کردم شاید سلیمان هم خود اوست
و چفت شدند، درها.
قالیچه ای از او در خانه بجا مانده
از ابریشم ناب
که چون رود آموی روان است
میدانم با آب حیات آنرا بافته است و بند بند انگشتان
او پسر ماندانا ست
عار ندارد از بافتن، پیوستن، پهن کردن
دست می کشم بر این شکارگاه مایع و اسبان و آهوان لطف
بر این بهارستان انگبین و یال مهتاب
بر این مِهر مُرصّع
و همه تاجهای جهان در دلم آب میشوند
کودک که بوده ای
چوگان تو همه بُرد بوده است
از چنگ تو رودکی ریخته است
و نگاه تو که انسان را همه جا به یک چشم می نگریست
نه معبدی ویران می کرد
و نه مهاجری می گرفت زیر ریشخند
امروز هم بزرگترین تلسکوپ دنیاست
رستاخیز زمین را مخابره میکند
از همین در وارد میشوم
و به تو می گویم: سلام
ترنجی که در هگمتانه افروختی هنوز روشن است
بیل درخشانت
هنوز به پلکان اکباتان تکیه داده
جائیکه استوانه آزادی را بغل گرفتی و به اوج بر آمدی
تو از تاک ِانگور ِ کابوس پدر بزرگ جلو زدی
و شیره این شهد را فشردی در کام همسایگانی از همه رنگ
زاده شدنت را نمی خواستند
خواب ولادتت هوش ظلمت را می آشفت
ولی تو تا ماندگاری، راه را تاخت زدی
تا نام مادرت:
ماندانا
روز کوروش بزرگ ـ اکتبر 2022
بنیاد میراث پاسارگاد