از آغاز تهاجم اعراب به ایران باستان در قرن هفتم میلادی ،نخستین تلاش مهاجمان از بین بردن و محو کردن فرهنگ ایرانی بود.
این روند در طول تاریخ پر نشیب و فراز کشور ما همچنان ادامه یافت.
در سده چهارم هجری قمری به همت شاعر حماسه‌سرای پارسی گوی, حکیم ابولقاسم فردوسی، زبان فارسی از خطر برای همیشه محو و نابود شدن نجات یافت.
دوگانگی فرهنگ اسلامی با سنت‌ها و رسوم پارسی یک کشمکش و گلاویزی و مقاومت دایمی را در طی چهارده قرن ایجاب کرده است.
چگونه می‌توانیم نگذاریم رسوم زیبای ایرانی مانند نوروز و چهارشنبه سوری جایگاه خود را به عنوان جشن‌های رسمی از دست بدهند؟
یکی از روش های مهم این است که نوروز را در صحنه جهانی به عنوان سال نوی رسمی ایرانیان به ثبت برسانیم. هرچند یونسکو نوروز را به رسمیت شناخته است، در بسیاری از کشور های اروپایی واژه عید به عید مسلمانان اشاره دارد و نوروز در تقویم هیچیک از این کشورها به عنوان یک تاریخ رسمی شناخته نشده است.
همچنین در داخل ایران مردم‌باید بیش از پیش نوروز و مهرگان و چهارشنبه سوری را که طنین فرهنگ پیش از اسلامی ایران را دارند با شکوه و با جدیت جشن بگیرند.
آنچه در پیش گفته شد هیچ ربطی به احساسات سطحی ناسیونالیستی ندارد و تنها در باره زنده نگاه داشتن فرهنگ زیبا و باستانی کشور ما ایران است که قدمت آن به هزاران سال پیش از ظهور اسلام می‌رسد.
بنیاد میراث پاسارگاد