مادران اسرائیلی از ربوده شدن فرزندان‌شان توسط حماس می‌گویند

رنانا یاکوف در روز هفتم اکتبر، در زمان حمله مرگبار حماس به کیبوتصش در جنوب اسرائیل در خانه نبود، اما فورا به دو پسرش که آنجا بودند تلفن زد.

او درباره یاگل، پسر ۱۲ ساله و اور، پسر ۱۶ ساله‌اش گفت: «بچه‌ها به من گفتند که از بیرون صدای تیراندازی می‌آید، و من به آنها اطمینان دادم که این صدای نیروهای ارتش است که برای نجات‌شان آمده است».

اما این صدای تیراندازی سربازان اسرائیلی نبود، بلکه افراد مسلح حماس بودند که در آن حملات ۱۴۰۰ نفر که بیشترشان غیرنظامی بودند را کشتند، و بیش از ۲۰۰ نفر را به گروگان گرفتند.

خانم یاکف می‌گوید چند ساعت پس از آغاز حملات، پسرش یاگل یواش پای تلفن به او گفت که چند نفر به زور وارد خانه شده‌اند.

«این آخرین چیزی بود که پسر کوچکم یک ماه پیش به من گفت… به آنها التماس می‌کرد که او را با خودشان نبرند. او گفت ”من خیلی کم‌ سن و سال هستم، خواهش می‌کنم مرا نبرید. من خیلی کوچک هستم”.

«اما او را بردند».

او از آن زمان هنوز هیچ خبری از دو فرزندش ندارد.

گمان می‌رود یاگل و اور در میان ۲۴۲ نفری باشند که به گفته ارتش اسرائیل توسط حماس گروگان و به داخل نوار غزه منتقل شدند.

سازمان بهداشت جهانی می‌گوید «به شدت نگران» شرایط گروگان‌ها، به ویژه کودکان، سالمندان و بیماران است، و خواهان آزادی فوری آنها شده است.

«هیچ خبری از آنها نداریم»

خانم یاکوف این صحبت‌ها را در یک گفتگوی احساسی با بی‌بی‌سی مطرح کرد. باتشما یاهالومی و هاداس کالدرون دو مادر دیگری که فرزندان‌ آنها هم توسط حماس دزدیده شده‌اند، هم در این برنامه حضور داشتند.

این سه نفر برای آگاهی‌رسانی درباره این مساله به بریتانیا سفر کردند، تا علاوه بر مصاحبه با رسانه‌ها، با سفیر قطر در بریتانیا هم ملاقات کنند. قطر در تلاش برای آزادی گروگان‌ها، به عنوان میانجی بین اسرائیل و حماس عمل می‌کند. بریتانیا حماس را به عنوان یک گروه تروریستی می‌شناسد.

خانم یاکوف گفت سفیر قطر به آنها «اطمینان داده که کشورش برای کمک، نهایت تلاش را به کار خواهد گرفت، و من حرفش را باور می‌کنم».

خانم یاهالومی هم با ورود مردان مسلح به خانه‌اش در روز هفتم اکتبر دچار مصیبت وحشتناکی شد. بعد از آنکه سربازان ارتش اسرائیل گروگان‌گیرهای حماس را در نزدیکی مرز غزه متوقف کردند، او توانست به همراه دو دخترش که یکی از آنها نوزاد است، از صحنه بگریزد.

به گفته او شوهرش اوحد، که توسط «تروریست‌های حماس» تیر خورده بود، و ایتان، پسر ۱۲ ساله‌اش با موتورسیکلت به داخل غزه برده شدند، و او از آن زمان تا کنون خبری از آنها ندارد.

او گفت: «این آخرین باری بود که پسرم را دیدم… از آن پس هیچ تماس یا خبری از او ندارم».

پنج عضو خانواده خانم کالدرون از جمله ارز و سحر دو فرزند ۱۲ و ۱۶ ساله‌ او به همراه پدرشان اوفر گروگان گرفته شده‌اند.

حماس مادر پیر و خواهرزاده‌ او را کشت.

«فرصت سوگواری هم نداشته‌ام. من حتی به مراسم خاکسپاری نرفتم زیرا باید برای آنهایی که هنوز زنده‌اند بجنگم». او افزود «اولویت اصلی» باید آزادی گروگان‌ها باشد.

خانم کالدرون گفت: «ما از آنها هیچ خبری نداریم. آنها را در عمق زمین در داخل تونل‌ها نگه داشته‌اند. نمی‌توانند آسمان و آفتاب را ببینند و من مطمئنم که آنها وحشت‌زده‌اند».

به گفته خانم یاکوف در میان گروگان‌های حماس ۳۲ کودک هستند که او خواستار آزادی فوری آنها شد.

اسرائیل تقریبا بلافاصله پس از حملات هفتم اکتبر، بمباران هوایی نوار غزه را آغاز کرد.

وزارت بهداشت غزه که توسط حماس اداره می‌شود اعلام کرده است که ۱۰ هزار و ۳۰۰ نفر از جمله ۴۱۰۰ کودک بر اثر حملات هوایی اسرائیل کشته شده‌اند.

با اینکه برخی از سیاستمداران نسبت به درستی این آمار ابراز تردید کرده‌اند، سازمان بهداشت جهانی اعلام کرده که به نظر آنها این آمار قابل اطمینان است.

خانم یاکوف خواهان «توقف» حملات شده است تا کودکان غزه هم بتوانند در امنیت از منطقه خارج شوند.

«خشونت بی‌حدی در جریان است. اما دل من با همه کودکان و مادرانی است که قربانی می‌شوند».

او افزود: «بیایید {حملات را} متوقف کنیم تا فرزندان ما و کودکان غزه فرصت داشته باشند خارج شوند».

بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر اسرائیل علاوه بر انتقادهای بین‌المللی به خاطر بمباران غزه، در داخل کشورش نیز عمدتا به دلیل شکست امنیتی که منجر به عبور حماس از دیوار مرزی و کشته‌ شدن بیش از هزار نفر شد، و همچنین کندی در روند آزادی گروگان‌ها، با خشم شهروندان اسرائیلی مواجه است.

تاکنون تنها ۵ نفر از گروگان‌ها آزاد شده‌اند.

مارک رگو، یکی از مشاوران ارشد آقای نتانیاهو هم با حضور در برنامه بی‌بی‌سی، «شکست وحشتناک» در زمینه واکنش امنیتی پیش از حملات حماس را تایید کرد. از او همچنین درباره ضعف آشکار در برقراری ارتباط با خانواده گروگان‌ها سوال شد، که در پاسخ به تشکیل یک «هیات ویژه» در این زمینه اشاره کرد.

او گفت: «ما تنها می‌توانیم درد و رنج آنها را حس کنیم، و برای آزادی عزیزان‌شان هرآنچه در توان داریم را به کار بگیریم».

خانم یاکوف، خانم یاهالومی و خانم کالدرون تمرکزشان را صرف آزادی هر چه سریع‌تر عزیزان‌شان کرده‌اند.

خانم کالدرون گفت: «آنها ناگهان از زندگی ما ناپدید شدند، و ما نمی‌دانیم کی دوباره آنها را خواهیم دید».