رسول اف کارگردان برجسته ی سینمای ایران، پس از سال ها تحمل آزارها، بازداشت، زندان، بالاخره تاب نیاورد و وطنی را که دوست داشت به ناچار ترک گفت.
او در بیانیه ای که پس از خروج از ایران منتشر کرده نوشته است که:«هفت سال پیش برای چندمین بار پاسپورت مرا گرفتید. دو سال پیش برای چندمین بار به خانه‌ام ریختید و هر آن‌چه توانستید با خود بردید. سال گذشته به همراه وکیلم بارها به نهادهای مختلف رجوع کردیم، اما گفتید حق داشتن پاسپورت را ندارم. نمیدانستید هویت من در پاسپورت من نیست.».
او خطاب با اشغالگران وطن اش نوشته است«اگر فکر می‌کنید مرزهای ایران در دست شماست، در خواب خوشی هستید. اگر ایران جغرافیایی زیر چکمه‌های استبداد دینی شما رنج می‌کشد، ایران فرهنگی در ذهن مشترک میلیون‌ها ایرانی که از ظلم و توحش شما ناچار به ترک ایران شدند، زنده است و هیچ قدرتی نمی‌تواند اراده خود را بر آنها تحمیل کند. از امروز من ساکن ایران فرهنگی‌ام»
محمد رسول آغاز کار حرفه‌ای‌اش خود را همراه با رسول صدر عاملی در فیلم دختری با کفش‌های کتانی به عنوان دستیار کارگردان شروع کرد. او در ۲۹ سالگی اولین فیلم بلند و مستند خود به عنوان گوگومان را ساخت که برنده بهترین فیلم اول از بیست و یکمین جشنواره بین المللی فیلم فجر و بهترین فیلم مستند ششمین جشن خانه سینما شد.
محمد رسول‌اف تا کنون جوایز متعددی از جشنواره‌های بین‌المللی کسب کرده است از جمله جایزه بهترین فیلم از هفتادمین دوره جشنواره فیلم برلین برای “شیطان وجود ندارد” در سال ۲۰۲۰ و جایزهٔ بهترین فیلم از بخش نوعی نگاه جشنوارهٔ فیلم کن برای فیلم لِرد در سال ۲۰۱۷، جایزهٔ فدراسیون بین‌المللی منتقدان فیلم برای فیلم دست‌نوشته‌ها نمی‌سوزند در سال ۲۰۱۳ و جایزهٔ بهترین کارگردانی از بخش نوعی نگاه و جایزهٔ منتقدان فرانسیس شاله برای فیلم به امید دیدار در سال ۲۰۱۱ را به دست آورده است
بنیاد میراث پاسارگاد