آوای تبعید، نشریه ای ست بر گسترده ادبیات و تبعید که به همت اسد سیف منتشر می شود
چند نکته از اسد سیف درباره این شماره
این شماره از “آوای تبعید” در شرایطی منتشر میشود که خیزش مردم در ایران همچنان راه به پیش میبرد. آنچه در این
مدت شایسته توجه است، اینکه؛ جنبش برغم سرکوب، ژرفا می پذیرد. هر روز بیش از پیش مردم آگاهانه تر به راه مبارزه گام
پیش میگذارند. خواستها روشنتر میشوند و صف مبارزه متحدتر به راه رهایی پیش میتازد.
در این خیزش نویسندگان و هنرمندان را نقشی بزرگ بود. در این روند عدهای بازداشت شدند، مورد شکنجه و آزارقرار گرفتند،
و چه بسا از ادامه کار محروم شدند. با این همه پایدار و سرفراز، مصمم به راه خویش ادامه میدهند. تأثیر خیزش مردم را از
هماکنون میتوان در هزاران داستان، شعر، ترانه، آهنگ، تابلوی نقاشی، فیلم، رقص و آواز پی گرفت. این خود میتواند نشانی
باشد از بالندگی آن. در اینکه؛ این جنبش بازگشتناپذیر است. به پیش میرود. شاید فراز و فرود داشته باشد، ولی بازگشت به
موقعیت پیشین، که آرزوی بزرگ رژیم است، ممکن نیست.
ایران بارور حوادث است. باید به آگاهی مردم در ادامه مبارزه و چگونگی آن امیدوار بود. به این امید که شکوفههای بهاری در
این کشور این بار به بر بنشیند.
آوای تبعید این شماره همچون شمارههای پیش مجموعهایست از شعر، داستان، نقد و بررسی ادبیات و فرهنگ. شعر بلندی از
نسیم خاکسار را در آغاز نشریه آورده ام. این شعر که سراسر دغدغه ذهنی شاعر است از هستی، در واقع میتواند در این موقعیت،
صدای “من” نوعی نیز باشد. همین علتی شد تا از آن به عنوان پیشگفتار استفاده کنم.
در بخش شعر، مجید نفیسی مجموعهای فراهم آورده است از شعر سیودو شاعر تبعیدی.
تصویر رو و پشت جلد کاریست درخشان از دوست هنرمند عزیزمان، بهروز حشمت، که عنوان “مهسا زن زندگی آزادی” را بر
خود دارد. از این دوستان و همچنین دوستانی دیگر که این شماره با آثار آنان رنگینتر شده است، سپاسگزارم.
بنیاد میراث پاسارگاد