جامعه در خروش، از گوگوش تا سروش
سیدعلی همچــنان کلــه شــق و چمـــوش
یک طرف، مردمِ جان به لب آمده
آن طرف، لاش و لوشانِ ساندیس نوش
گوشه ای، مردِ جامانده در پوشه ای
می کند آبروی خودش را رُتوش
رهبر از اندرون، ناله دارد از اون
“نُخبه ی بی بصیرت” و ایمان فروش
پای منقل دمـق، بی تـوان و رمـق
مانده و امانده، فرمانده بی تاب و توش
هی دهندش خبر، باز از آن هش نفر
وای از آن کوفیان، داد از این حرص و جوش
یک نفر دارد اینجا… چه جوری بگم؟
یاد می آیدم ناگه از پیرِ یوش
کار و بارش شده، خودخوری، کُرکُری
صبح، شب، پای کُرسی و یا زیرِ دوش
دل نمانده براش، از خروش و خراش
گوئیا خیکی از سیر و سرکه ست توش
توی کابوس خونبارِ خود، رفته است
یک قدم مانده تا سرنگونیش، دوش
بعد با ترس و لرز اغتشاشیده است
برخود و بخت برگشته ی خود، خموش
باز البته از رو نرفته هنوز
سنگ پا خورده گویی و آبیم روش
گوید ای هرکه یا هرچه یا هرکجا
“ای خدا، ای فلک، ای طبیعت“، بهوش!
دینِ حق دارد از دست ما می رود
آی مهـدی، دقیقـاً کجــــایی؟ .. بکوش!
از ته چاه بیرون بیا زودتر
بی توقف لباس سپاهی بپوش
…
آید از غیب ناگه ندا بی ادا
کای فلان ِ فلان، جانی خرقه پوش
باش تا عبرت روزگارت کنند
عاقبت دختران و زنان با خروش
تا دُم ات را بگیرند و بیرون کشند
از توی چاله ای در خیابانِ شوش
بنیاد میراث پاسارگاد