به دنبال انتشار خبر عضویت جمهوری اسلامی در «کمیسیون مقام زن سازمان ملل متحد» بسیاری از مدافعان حقوق بشر، و سازمان ها و زنانی از کشورهای مختلف نسبت به این عضویت به شدت اعتراض کرده اند. یکی از این سازمان ها «سازمان دیدبان حقوق بشر است که ضمن اعتراض به عضویت چهارساله حکومت اسلامی در کمیسیون مقام زن، روز چنین انتخابی را «روز سیاه برای حقوق زنان و حقوق بشر» خوانده است. نویر مدیر اجرایی این سازمان با انتشار توییتی نوشته است: «انتخاب جمهوری اسلامیِ آیت‌الله خامنه‌ای برای حمایت از حقوق زنان، مانند این است که یک فرد آتش‌افروز را به عنوان مسئول آتش‌نشانی شهر انتخاب کنید»
به راستی چگونه ممکن است سازمانی که وظیفه اش بالابردن توان و برابری جنسیتی زنان است، چنین «غلط آشکاری» را مرتکب شود و چنین هدیه شرم آوری را تقدیم کشوری کند که زیر سلطه حکومتی قرار دارد که میزان عملی شدن هیچ کدام از کنوانسیون های حقوق بشری مربوط به زنان، با توجه به قوانین موجود در آن روشن نیست. حتی کنوانسیون هایی که از سوی حکومت «ظاهرا» تصویب شده است.
نکته ی بسیار مهمی را که سازمان غیردولتی «دیدبان حقوق بشر» به آن پرداخته این است که باید روشن شود که چه کشورهایی به این انتخاب رای مثبت داده اند.
رای گیری به شکل مخفی، و به روی کاغذ انجام شده است و فقط نشان داده می شود که از 54 عضو کمیسیون 43 رای به انتخاب ایران رای مثبت داده اند. دیدبان حقوق بشر اکنون می خواهد بداند که این رای دهندگان از کدام کشورها بوده اند. از کشورهای نقض کننده حقوق بشر و حقوق زنان؟ و یا از کشورهایی که مدعی حقوق بشرند و بارها به عملکرد حکومت اسلامی در مورد زنان اعتراض کرده اند؟
دیدبان حقوق بشر حدس می زند که از حداقل 15 کشور اروپایی و غربی که عضو شورای اجتماعی و اقتصادی سازمان ملل هستند باید 4 کشور به این عضویت رای داده باشند.
و از کشورهای غربی عضو خواسته است آرای خود را علنی کنند.
تردیدی نیست کشورهایی که چنین رایی را به نفع حکومت اسلامی ایران داده اند، به شکلی روشن پای بر حقوق زنان ایران گذاشته اند.
من فکر می کنم انتظاری نمی شود از کشورهایی که خود ناقض حقوق زنان هستند داشت اما زنان و مردان کوشنده ی حقوق بشر، و کوشندگان حقوق و برابری ایران نیز موظف اند تا در هر کجایی از جهان که هستند از کشورهایی که مدعی حقوق بشرند بخواهند موضع خودشان را در این مورد بسیار حساس روشن کنند. و در واقع پاسخگوی میلیون ها زن حقوق از دست داده، و رنج دیده ی کشوری باشند که 42 سال است زیر لوای قوانینی واپسگرا و قرون وسطایی زندگی می کنند و به شکلی علنی شدیدترین تبعیض ها در مورد آن ها اعمال می شود.
22 آوریل 2021
بنیاد میراث پاسارگاد