رحیم قمیشی رزمنده سابق جنگ ایران وعراق و بازنشسته سپاه: راست می گویند من زیادی احساساتی هستم.

نمی‌دانم چرا من یادم نمی‌رود کمیته مرگ رفته‌اند نزد آقای منتظری، اصرار، که فقط چند صد نفر بیشتر نمانده، بگذارید همان‌ها را هم اعدام کنیم، تا تمام شوند!

آن‌طرف جوان‌هایی منتظر پایان جلسه‌، دختر و پسر، تا طناب دار به‌گردن‌شان انداخته شده، راهی خاک سرد شوند.
همه آنها را باید از یاد ببرم.

من باید یادم برود عزت‌الله سحابی از این زندان به آن زندان برده شد، وقتی مُرد دخترش را از زندان آوردند برای تشییعش، همانجا او را چنان زدند که همان شب نزد پدرش خوابید. من باید یادم برود هدی صابر در زندان به مرگ مظلومانه هاله سحابی اعتراض کرد و او هم رفت کنار آن دو، پس از سال‌ها دیروز که خواستند مراسم ساده‌ای برایشان بگیرند مجوز ندادند.
آخر چرا من یادم نمی‌رود!

آن دانشجوها را که بردند کهریزک، لابد فقط می‌خواستند ادب‌شان کنند، معلوم نشد چطور تعدادی‌شان افتادند و مُردند. آن وقتی که قرار نبود بمیرند، بعدش هم آن قاضی که دستور شکنجه‌شان را داده بود ارتقا گرفت و ارتقا گرفت، قبول که نباید ارتقا می‌گرفت، اما شد. اصلا هدفی نبود، یک اتفاق بود.

باید یادم برود با چه شوری بارها تا صندوق رأی رفتم، یک بار برای خاتمی، یک بار برای میرحسین، یک بار برای روحانی، هر بار گفتم با انتخاب این یکی، دیگر کار تمام است. دیگر حال ایران خوب می‌شود.

باید یادم برود که هیچوقت نشد!
هر بار هم افراد بیشتری رفتند زندان.

گفتند حاکم ناراحت است، چیزی نیست!
همه را باید فراموش کنم.

برای شرکت در انتخابات نباید احساساتی شوم.

من باید یادم برود در کردستان چقدر جوان کولبرند، باید یادم برود هر روز چند تایشان می‌میرند، یادم برود در سیستان و بلوچستان چه گذشت، و چه می‌گذرد. در خوزستان، در جای جای کشورم. باید از یاد ببرم جوان‌های خونین در کف خیابان‌ها را، تنها به جرم اعتراضی ساده. باید فراموش کنم دختران را که سال‌ها بر سرشان زدند، فراموش کنم مهسا را، نیکا را، آن جوان‌های ناز را.
اصلا فراموش کنم گشت ارشاد را.

چماق‌ها را باتوم‌ها را، شوکرها و گلوله‌ها را.

باید از احساساتی بودن دست بردارم.

انتخابات نزدیک است…

من مریض‌هایی را که پول دارو ندارند را باید از یاد ببرم، باید فراموش کنم چرا خیلی‌ها خودکشی کرده‌اند، پدرانی که گفتند اختلال دارند و تنها پول نداشتند.

من باید فراموش کنم ندا را، فراموش کنم ستار را، فراموش کنم دختران نابینا شده را، باید یادم برود پدر پویا، پدر کرمی، خواهران‌شان را، خانم سپهری را، مصطفی را، سعید را، همه آنها که زندگی‌شان شده زندان. باید فراموش کنم آنهمه شهید، نرفتند که این شود…

باید آماده شوم برای انتخابات!