برای این که اجازه ندهیم نوروز و جشن های ملی ایرانی مان را خانگی کنند؛ چه باید کرد
نوروز در روزگارِ ما آئینی فرامرزی ست. این آئین را نه تنها مردمِ بسیاری از کشورهای آسیای میانه و خاور میانه پاس می دارند، بلکه وجود و حضور پناهندگان و مهاجرانی از آن کشورها در دیگر سرزمین ها نیز سبب شده است که بسیاری از مردمِ جهان با نوروز و آئین آن اشنا شوند و در آغازِ هر بهار، از آن در رسانه های همگانی یاد کنند. از اینرو- به گمانِ من – نگران نوروز نباید بود. افزایش سالیانه ی شمارِ کسانی که این آئین کهن را پاس می دارند، آنچنان چشمگیر است که تنها با چشمداشت به روندِ آماری می توان گفت که گستره زیستی نوروزیان آینده ای همپای نسل انسان خواهد داشت.
البته دژخیمان اسلامی که از ژرفای تاریکای هزاره های دیوسالاری برآمده اند، نه تنها نوروز، که انسان را نیز خانگی، چونان مرغِ خانگی، آرام و رام و سربراه و برده وار می خواهند. اگرچه برخی از آخوندهای ایرانی کوشیده اند تا واژه ی اسلام را، سلامت و آشتی معنا کنند، اما این واژه همه جا در منابع معتبر بمعنای تسلیم شدن و گردن نهادن آمده است.* از چشم اندازِ مومن شناسیِ اسلامی نیز، مسلمان راستین کسی ست که در جهاد با نفس امّاره، از خود تهی می شود و دل و جان به خدای خود می سپارد و هماره بره وار، بنده ی او می ماند.
نکته ی بنیادی دیگری که در پیوندِ با پایایی نوروز و آئین های کهن ایرانی می توان برنما کرد این است که تجربه ی تاریخی نشان داده است که هر راه و رسم و آئینِ آدمیزادی که با ژرفساخت روانی آدمی سازگار است و در پرتوی بهزیستی آن شکل گرفته است، هرگز با داغ و درفش و حکم حکومتی و آتش به اختیاری نابود نمی شود و هماره جاودان می ماند. نوروز یکی از آن آئین هاست که از سنگلاخ های بی گذار نمای تاریخ، پیروزمندانه گذشته است. این که نوروز را “پیروز” می خوانند، اشاره به این چگونگی دارد.
*. دانشنامه اسلامی. اسلام. لینکِ زیر:
https://wiki.ahlolbait.com/%D8%A7%D8%B3%D9%84%D8%A7%D9%85
بنیاد میراث پاسارگاد