چهل و سه سال، سلطه حکومت اسلامی بر سرزمین مان ثابت کرده است، فرهنگی که این حکومت به آن تکیه داده و از آن تغذیه می کند، صد و هشتاد درجه با فرهنگ ایرانی ما در تضاد است. شن و شکر است که امکان درهم شدنش نیست.
علاوه بر این از آنجا که تبعیض یکی از ارکان غیرقابل تغییر قوانین حکومت اسلامی می باشد، به هیچ شکلی نمی توان از آن ها خواست و یا حتی توقع داشت که فرضا عید نوروز را چون اعیاد مذهبی جشن بگیرند و یا حتی گرامی دارند. آن ها حتی در آغاز سال نوی ایرانیان، و در سرزمینی که مجموعه ی رنگارنگی از مذاهب است نوروز ما را با نام قدیسینی مذهبی آغاز می کنند، که کمترین نزدیکی با نوروز و دیگر جشن های ایرانی ما ندارند.
و درست در هنگامی که در کوچه ها و خیابان های کشورهای دیگرِ هم فرهنگ ما، آواز و پایکوبی و آتش بازی برپاست؛ مردمان سرزمین ما که مادر و زاینده نوروز است، باید در کنار سفره ای که وابستگان حکومت هر روز یکی از اجزایش را به دلایل مضحکی حذف کرده اند، بنشینند و در حسرت شادمانی های آزاد آه بکشند. و در نهایت برنامه های تلویزیون هایی را تماشا کنند، که رهبران و نوحه خوان های حکومتی احادیث دروغینی را از قول امامان درباره نوروز می گویند تا شاید نوروز را هم با چسب به خودشان بچسبانند.
به این ترتیب اکنون نوروز و چهارشنبه سوری و سیزده به در فقط به همت ایرانیان فرهنگ دوست مهاجر یا تبعیدی در خارج کشور است که شکل شاد و زیبای ایرانی خودش را هم دارد. و لازم است که ایرانیان داخل هم به نوعی دست به کار شوند و در روزهای سال نو، نوروز را از خانه نشینی به در آورند.
خوشبختانه، از آنجایی که نوروز و دیگر جشن های ایرانی زمینی اند و برکنار از جنسیت، مذهب، نژاد، قوم، زبان، عقیده و مرام؛ مردمان داخل ایران که چون ایرانیان خارج کشور امکان گردهمآیی و جشن گرفتن ندارند؛ می توانند، جز در لحظه ی تحویل سال که در کنار سفره هفت سین می گذرد، در زمان های دیگر در فضاهای باز گرد هم آیند.
بله فقر و بیماری و خبرهای تلخ هست، اما گردهم آمدن، در کوچه و خیابان دسته دسته با هم گام برداشتن، سرود خواندن و خندیدن، شمع های روشن و یا سبزه ها را در دست گرفتن و گل های خودروی بهاری را به هم هدیه دادن، و در واقع «عید دیدنی» های عمومی نه هزینه ای مالی دارد و نه خطری برای سلامتی.
نه! نباید اجازه داد که بیش از این نوروز و دیگر جشن هایمان را خانگی کنند. با هم بودن علاوه بر این که کمک بزرگی ست برای همبستگی های انسانی و گسترش اندیشه ی صلح دوستی، جشن های ما را از خطر خانه نشین شدن و کمرنگ شدن نجات خواهد داد.
حکومت برای برگزاری عیدهای مذهبی اش زور دارد و پول. و ما برای برگزاری و نگاهداری جشن های زیبایمان چیزی جز عشق و اتحاد نداریم. چیزی که 1400 سال برنده ی این میدان بوده است، یقینا باز هم کارساز خواهد بود.
بنیاد میراث پاسارگاد