ششم تیرماه امسال (جولای 2021) گذشته برخی ازدوستداران فرهنگی در ایران با ایجاد کمپینی، از وزارت میراث فرهنگی و گردشگری درخواست اقدام برای ثبت جهانی توس، شهر زادگاه و آرامگاه فردوسی، را کرده اند. در
به نظر من قصه ها و استوره های مردمان یک سرزمین، به مراتب بهتر از تاريخ رسمی و نوشتاری شان، می توانند روحيه و خلق و خوی آنها را در طول تاريخ نشان دهند. دليل
چهل سال است که حکومت اسلامی به عناوین مختلف میراث فرهنگی، تاریخی و طبیعی ایرانزمین را ویران و یا نابود کرده است. یکی از عملیات این حکومت که به ويژه در دوران حسن روحانی گسترش
،پیشکش به زنان فمنیست ـ سکولاری، که 41 سال است رویاروی حکومت اسلامی ایستاده اند؛ و به امید آزادی همه ی زنان رنج دیده ی سرزمینم تلاش می کنند امسال، در آستانه ی «روز
https://youtu.be/X_SRolKJUBY?t=3342
فردوسی تنها یک شاعر حماسی نیست، او متفکری است که در ردیف روشنگران اروپایی عصر رنسانس و عصر روشنگری قرار دارد. شاید برای برخی از خوانندگان ایرانی این مقایسه گزافه‌گویی باشد که چگونه می‌توان
زمان برای خواندن: 6 دقیقه «. . . طالع نگه داشت و آن ساعت کی شمس بدرجه اعتدال ربیعی رسید، وقت سال گردش در آن سرای بتخت نشست و تاج بر سر نهاد و
شکوه میرزادگی براساس گفته های تاریخی، و به ويژه با توجه به سنگ نوشته هایی که از دوران های مختلف تاریخ به جای مانده است، می دانیم که نوروز هزاران سال با ایرانیان راه
زمان برای خواندن: 9 دقیقه برای بسیاری از ما ایرانیان واژه "میراث فرهنگی" در نگاه نخست یادآور سازه‌هایی باستانی، چون تخت جمشید، پاسارگاد، طاق بستان و مانندهای آنها است. از آنجا که بر این باورم
داریوش بی نیاز دیباچه نور، این سرچشمۀ زندگی، چیست؟ چرا نخستین آثار هنری انسان‌ها و همۀ ادیان جهان از گذشته‌های بسیار دور تا کنون با نور گره خورده‌اند؟ معجزۀ نور چیست و چرا نور، خداست؟