روز جهانی پناهندگان (20 جولای) یک روز بین المللی است، که در سال 2000 میلادی (و در پنجاهمین سالگرد کنوانسیون مربوط به وضعیت پناهندگان) از سوی سازمان ملل متحد برای گرامیداشت پناهندگان در سراسر جهان تعیین شده است.
آمار پناهندگان نشان می دهد که در حال حاضر در هر دقیقه 20 نفر برای فرار از جنگ، آزار و اذیت یا وحشت به کشورهایی پناه می برند که از نظر آن ها امن است.پناهنده کسی است که به دلیل «ترس موجه» از آزار و مثل آزارهای نژادی، مذهبی، یا ناشی از جنگ، و یا داشتن عضویت در یک گروه اجتماعی خاص یا عقاید سیاسی از خانه و کشور خود گریخته است. ولی متاسفانه برخی بدون داشتن «ترس موجه» به دروغ خود را پناهنده سیاسی و یا مذهبی و نژادی جا می زنند. همه ما بارها کسانی(از جمله برخی هموطنان خودمان)را دیده ایم که پس از گرفتن پناهندگی و اقامت شروع به رفت و آمد به کشورشان می کنند یا زیرسایه دموکراسی های غربی از همان فرهنگ واپسگرایی تغذیه می کنند که گفته اند از آن گریخته اند. و این سبب می شود که پناهنده های واقعی که جان شان در خطر است، در صف های طویل پناهندگی بمانند و کار به جایی بکشد که انگلیس به عنوان نداشتن مکان کافی، آن ها را به اجبار روانه «رواندا» کند و یا این گونه عنوان کند که (کسانی که از ایران می‌گریزند دلایل کافی برای پناهجویی ندارند).
خوشبختانه اخیرا شخصیت های دلسوزی چون آقای امیر طاهری به همراه دوستداران سوییسی ایران موفق شده اند که مساله پناهجویان ایرانی را با مقام های کمیسیون عالی آوارگان سازمان ملل در ژنو در میان بگذارند و مشکلاتی را که بر سر راه آن هاست مطرح کنند. و این همزمان با روز جهانی پناهندگی، هدیه با ارزشی ست به پناهنده های دردمند ایرانی، که گرفتار چندین نوع «ترس موجه» هستند از جمله: آزارهای مذهبی و سیاسی، و تبعیض های جنسی و جنسیتی*
__________________
مطلبی از امیر طاهری در همین ارتباط
بنیاد میراث پاسارگاد