کنفرانس جهانی سازمان ملل«کاپ ۲۸» در مورد گرمایش زمین با شرکت 200 کشور در امارات متحده عربی از 30 نوامبر تا 12 دسامبر 2023 ، برگزار می گردد. این کنفرانس سازمان ملل متحد قرار است کشورها را به تعهد عملی برای کاهش مصرف انرژی فسیلی و سرعت بخشیدن به سوی گذار به انرژی پاک سوق دهد زیرا جهان ما در خطر است.
برای شرکت در این کنفرانس به بیش از ۹۷۰۰۰ نفر (هیئت‌ها، رسانه‌ها و نهادها) اعتبار اعطا شده است. به گفته برگزارکنندگان این کنفرانس، انتظار می‌رود حدود ۱۸۰ رئیس دولت و شخصیت سیاسی تا پایان کنفرانس، در آن شرکت کنند و نیز شما بسیاری از روزنامه نگاران جهان حاضر هستند تا تصمیم ها را بازتاب دهند.
کنفرانس تاریخی پاریس در سال ۲۰۱۵ برگزار کنند، و کشورها متعهد شدند تا گرمایش آب و هوا به کمتر از دو درجه در مقایسه با سطح گرمایش پیش از انقلاب صنعتی را محدود کنند. پرسش اینجاست آیا تعهداتی که توسط کشورها در پاریس در سال 2015 در کنفرانس کاپ 21 اعلام شد رعایت گشتند یانه؟
سایمون استیل، دبیر اجرایی کنوانسیون سازمان ملل، در مورد تغییرات آب و هوایی می گوید: «این مهم‌ترین کاپ از زمان کنفرانس پاریس است.» او میافزاید: «ما امروز گام‌های کوچکی برمی‌داریم در حالی امیدوارم در آینده گام‌های بزرگتری در این راستا برداشته شود.». واقعیت اینستکه بحران کنونی یک رویا و یا فیلم تخیلی نیست. افراد بدگمانی که بحران را باور نداشتند کاهش یافته اند و دیدگاه های مارکسیستی و لیبرالی و پوپولیستی که بحران اقلیمی را نمی دیدند امروز دیگر در ایده خود تردید دارند. درک عمیق بحران جهانی شده است. بله، جهان در خطر گرمایش است. بحران زیست محیطی بزرگ کنونی به همه قاره ها زیان می رساند و هزینه های سنگینی پدید می آورد و تعادل جهان را بهم می ریزد.
اما کدام کشورها مسئول وخیم اقلیم جهانی هستند؟ چین، امریکا، روسیه، کانادا، هند، ژاپن، آلمان، انگلستان، کره جنوبی و ایران جزو ده کشور جهان هستند که بیشترین گازهای گلخانه منتشر می کنند. جان کری، نماینده آمریکا در امور اقلیم در مورد کنفرانس می گوید: «بدون اقدام چین و آمریکا برای کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای، پیروز نخواهیم شد.» جو بایدن، رئیس جمهوری آمریکا و شی جین پینگ، رئیس جمهوری چین، که کشورهایشان عامل ۴۰% انتشار گازهای گلخانه‌ای هستند، در این کنفرانس شرکت ندارند.
نابسامانی های زیست محیطی فراوانند و ما شاهد آتش‌سوزی، سیل و گرمایش تند هوا در سراسر جهان بودیم و تأثیر این پدیده ها ویرانگری های بیشمار است. آمار و داده‌های تا پایان اکتبر 2023 نشان می دهد که گرمای زمین در سال ۲۰۲۳ حدود ۱.۴درجه سانتی‌گراد بالاتر از دوران پیش از صنعتی شدن بوده است. این افزایش گرمایش ناشی از انتشار کربن از سوخت‌های فسیلی است. آهنگ این افزایش به دلیل مصرف روزافزون انرژی فسیلی درجهان در سال 2100 به 2.9 درجه خواهد رسید. این میزان رشد جهان را در وضع هولناک و بازگشت ناپذیر قرار می دهد.
آنتونیو گوترش، دبیرکل سازمان ملل متحد در سخنرانی افتتاحیه خود در کاپ ۲۸ در دبی چنین گفت: ما در زمان فروپاشی آب و هوایی زندگی می کنیم. او افزود: سال ۲۰۲۳ گرم ترین سال ثبت شده تا کنون خواهد بود. او خواستار حذف کامل سوخت‌های فسیلی شد؛ و گفت: بدیهی است که من به شدت طرفدار حذف تدریجی سوخت های فسیلی با یک چارچوب زمانی معقول هستم. ما پتانسیل، فن‌آوری‌ها و ظرفیت و سرمایه را داریم، مسئله این است که مطمئن شویم در مسیر درستی حرکت می کنیم. تنها چیزی که هنوز کم است، اراده ی سیاسی است.
بسیاری از رهیران جهان بیدار نیستند و یا مشغول خرابکاری های همیشگی هستند و ما میدانیم کره زمین ما در حال نابودی است. در کنفرانس آب و هوای کاپ ۲۸، نهادها و رهبران سیاسی باید دست به کار شوند و تصمیم های جدی بگیرند. قول و قرارهای کاپ 21 رعایت نشدند و سازمان ملل فاقد قدرت اجرایی است.
هشت سال پس از امضای توافقنامه آب و هوای پاریس، کنفرانس COP28 باید کار اولین ارزیابی جهانی تعهدات دولت ها را تکمیل کند. هدف این است که از سیاست کشورها ارزیابی صورت گیرد و برنامه ریزی در زمینه اقلیمی جهانی در نظر گرفته شود تا گرمایش از 1.5 درجه سانتی‌گراد نسبت به سطح گرمایش پیش از دوران صنعتی، افزایش پیدا نکند. همچنین انتظار می‌رود که در کنفرانس کاپ 28 به طرحهای زیر پرداخته شود: انتقال انرژی: سرعت بخشیدن به خروج از سوخت های فسیلی و اتخاذ اهداف جهانی برای استقرار انرژی های غیرفسیلی و بهره وری از انرژی تجدیدپذیر. کشورهای صنعتی و کشورهایی که بیشترین گاز گلخانه ای را در جهان پخش می کنند باید توسط سازمان ملل زیر کنترل اجباری قرار گیرند. شناسایی اثر تغییرات آب و هوایی: بررسی عوامل تخریب کنونی جهانی و اقدام سریع برای پاسخ به افزایش خطرات شدید آب و هوایی در کشورهای جهان. تامین مالی اقلیمی: افزایش حمایت مالی از کشورهای در حال توسعه و ایجاد نظام های مدیریتی در زمینه مالی و اعتماد سازی. کشورهای ثروتمند باید کمک کنند و کشورهای دریافت کننده پول باید تضمن قطعی و شفاف بدهند. ارزیابی هزینه مالی: توافق در مورد کشورهای آسیب پذیر که به شدت تحت تاثیر ویرانی آب و هوایی قرار گرفته اند. نبود قدرت مالی و همکاری جهانی عامل منفی و کندکننده است. البته کشورهایی مانند ایران گرفتار رژیمی است که فاسد و مستبد بوده و با هدر دادن ثروتها، اقلیم جهان را نیز تخریب می کند. جلال ایجادی
جامعه شناس، دانشگاه فرانسه
—————————————————–
بنیاد میراث پاسارگاد