جهان ایرانی بر چرخه‌های پایان‌ناپذیر جشنها و بزنگاهها استوار شده است. انسان ایرانی زیست خود بر پهنای گیتی و درازنای تاریخ را در پیوستاری از بازآمد رخدادها می‌بیند و در ژرفای اندیشه خویش، از دل همسانی پدیده‌های پُر بَسآمد، امید می‌آفریند و نوید می‌پردازد.
یلدای پیش رو، یکی از همین چرخه‌های جاودانه زمان ایرانی است. آن یلدایی که از هفت هزار سال باز، نوید بخش پایان شبهای تار و سیاه و نوزائی خورشید گرمابخش امید بوده است، امسال فرامی‌رسد تا آغازگر چرخه‌ای دیگر در نوزائی ایران‌زمین باشد: زیباترین زن جهان، آبستن زندگی و آزادی است و امشب این بار سنگین را بر زمین خواهد نهاد.
ایران در کوران بزرگترین نوزائی تاریخ خویش است و می‌رود تا با نیروی بی‌پایان فرزندانش هراسناکترین اهریمن تاریخ خویش را در ژرفای دوزخی جاودانه بیفکند، در آستانه زایش آفتاب جهانتاب، ایرانیان پنجه در پنجه دین‌فروشان آدمخواره افکنده‌اند و بی‌تاب آنند که خورشید آزادی از لب بام آزادگی بردمد و نور جانبخش خود را از ارس تا هیرمند و از دریای مازندران تا خلیج پارس بگسترد. یلدا، نماد این چرخه نوزائی جاودانه خورشید است.
جهان ایرانی، جهان نمادها است. در آستانه یلدایی که درازترین شب میهن را به پایان خواهد داد و در میهنی که خاکش از خون زنان سرکش و مردان گردن‌فراز چون دانه‌های انار سرخ‌فام است، این بزنگاه فرخنده خوش‌شگون‌تر از همیشه فرامی‌رسد،
تا فردائی را به ارمغان آرد که در آن خرَد جاودانه ایرانی فرمانروای این سرزمین شود،
و ایران نو زهدان تاریخ را واگذارد و گام در جهان هزاره سوم بگذارد،
تا یلدا، تنها بهانه‌ای باشد تا آزادان جام در جام یکدیگر بکوبند و دلدادگان لب بر لبان هم نهند،
تا ایران، این زیباترین زن جهان آغوش پرمهرش را بروی همه فرزندانش بگشاید،
تا جهان با ما در جشن آزادی سرزمینمان به شادخواری بنشیند،
تا ایرانیان هزاره‌ای را بیاد زنده‌ترین عاشقان این روزها،
می گسارند و باده پیمایند،
و یلدا باشد،
و جاودان باشد،
آن زمان که ما با هفت‌هزارسالگان هم‌پیاله خواهیم بود!
12.20.2022
بنیاد میراث پاسارگاد