یکی دیگر از عملیات سودجویان که به ویرانی طبیعت ایران منجر می شود، «کَت زنی» یا «تیغه زنی» است؛ دام مرگی که درختان بَنه را آرام آرام میخشکاند.
سوداگران طبیعت کاسه هایی از جنس خاک را به درخت بنه یا پسته وحشی میچسبانند و سپس بخشی از تنه درخت را زخم می زنند تا صمغ درخت[سَقِز] بریزد.
طی یکی دو هفته صمغ از تنه خارج و به کاسه های گِلی سرازیر می گردد.
این عملیات با زخم های دیگری که بر پیکردرخت زده می شود، ادامه داد. عملیاتی که در واقع شیره جان درخت را می مکد؛ مواد مغذی به برگ و شاخه نمیرسد و درخت کم کم خشک میشود.
از سویی دیگر درختان زخمی براحتی به آفات مبتلا و زودتر از پا در می آیند. این روش مرگ تدریجی بیشتر در شمال زاگرس مرسوم بوده ولی در سالیان اخیر به سایر مناطق نیز کشیده شده است.
سود سرشاری که از این عملیات تیغ زنی نصیب سوداگران می شود، از یک سو و عدم توسعه اقتصادی پایدار روستایی و عشایری، بی توجهی به جزییات مدیریت سرزمینی، و نبود برنامه های توانمند سازی محلی، از سویی دیگر سبب شده که هزاران درخت با ارزش و کهنسال در منطقه زاگرس و اماکن دیگری که به تازگی شروع به این کار کرده اند خشک و نابود شود.
لازم است گفته شود که اوایل تابستان امسال برخی از دوستداران محیط زیست و کوهنوردان محل سرسختانه تلاش کرده اند جلوی این کار را بگیرند ودر مواردی نیز درگیری بوجود آمده اما تعداد این دوستدارن آنقدر نیست که بتوانند جلوی این عملیات ویران کننده را بگیرند
شمیم ـ استان فارس
بنیاد میراث پاسارگاد